حضور گردشگران در هر مقصد می تواند موجب رونق و توسعه باشد، اما به همین مراتب موارد حقوقی را نیز برای جامعه میزبان و گردشگر ایجاد می کند که لزوم رعایت آنها به کاهش آسیب ها و اثرات منفی منجر می شود.
یکی از صنایع مهم دنیا که گردشگری می باشد، دارای اثرات مثبت و منفی است که جهت کاهش معایب و ارتقا منافع آن باید به حیات ماندگار آن فکر کرد و خط مشی تعریف کرد. یکی از نکات مهم در این زمینه تدوین کدهای اخلاقی است که سیاست گذاران گردشگری در سطوح محلی ملی و بین المللی اقدام کردند. سازمان جهانی گردشگری به عنوان بزرگترین و اصلی نهاد مرجع این فعالیت را در دستور کار خود قرار داد تا با یکپارچگی برای آن به توسعه روابط و رعایت اصول پایداری برسد. راهنمایان گردشگری در این مبحث می توانند به عنوان کاهش دهنده و افزایش دهنده مشکلات خواسته ویا ناخواسته یاری دهنده باشند. در این مقاله به برخی از حقوق حاضرین در گردشگری می پردازیم، تا به با اندکی از آنها آشنا شویم.
حقوق کارکنان و کارآفرینان در صنعت گردشگری
۱-حقوق اساسی کارمندان حقوق بگیر و دارای شغل آزاد در صنعت گردشگری و فعالیت های مرتبط با آن باید تحت نظارت دولت های ملی و محلی، کشور مبدا و کشورهای میزبان با مراقبت های خاص، با توجه به محدودیت خاص مربوط به فصلی بودن فعالیت آنها، ابعاد جهانی صنعت و انعطاف پذیری که اغلب از ماهیت کار آنها مورد نیاز است، تضمین شود.
۲- کارمندان حقوق بگیر و دارای شغل آزاد در صنعت گردشگری و فعالیت های مرتبط با آن، دارای وظیفه ای برای آموزش مناسب اولیه و مداوم می باشند، به آن ها باید حمایت اجتماعی مناسب داده شوند،ناامنی شغلی باید تا حد ممکن محدود شود، و با توجه به رفاه اجتماعی آنها، باید وضعیت خاصی برای کارمندان فصلی در بخش ارائه شود.
۳- هر شخص طبیعی یا حقوقی که دارای توانایی ها و مهارت های لازم باشد، باید براساس قوانین ملی موجود، حق توسعه فعالیت حرفه ای در زمینه گردشگری را داشته باشد، کارآفرینان و سرمایه گذاران - به ویژه در حوزه های کوچک متوسط - باید دسترسی آزاد به بخش گردشگری با حداقل محدودیت های قانونی یا اداری را داشته باشند.
۴- تبادل تجربیات ارائه شده به مدیران و کارگران، اعم از حقوق و دستمزد از کشورهای مختلف، موجب تقویت توسعه صنعت گردشگری جهان می شود، این حرکات باید تا حدی که ممکن است مطابق با قوانین ملی و کنوانسیون های بین المللی تسهیل شود.
۵- شرکت های چند ملیتی صنعت گردشگری، به عنوان یک عامل غیر قابل تعویض همبستگی در توسعه و رشد پویا مبادلات بین المللی نباید از مواضع غالبی که گاهی اوقات اشغال میکنند، بهره برداری کنند، آنها باید از تبدیل شدن به مدل های فرهنگی و اجتماعی که به طور مصنوعی در جوامع میزبان اعمال می شوند جلوگیری کنند، در عوض آزادی خود برای سرمایه گذاری و تجارت که باید به طور کامل شناخته شود، آن ها باید از طریق بازپرداخت بیش از حد سود و یا واردات ناشی از آنها، کاهش سهم خود در اقتصاد که در آنها تاسیس شده است، خود را در توسعه محلی مشارکت دهند.
۶- همکاری و ایجاد روابط متعادل بین شرکت های تولید کننده و گیرنده، در توسعه پایدار گردشگری و توزیع عادلانه مزایای رشد آن کمک می کند.
این موارد به عنوان ماده ۹ توسط کمیسیون آمار سازمان ملل متحد در نشست بیست و هفتم خود تصویب و تایید شد. در ادامه به دیگر مواد آن خواهیم پرداخت.
آزادی گردشگران در جابجایی
در ماده ۸ به حقوق گردشگران طبق نکات زیر اشاره دارد.
۱- گردشگران و بازدیدکنندگان باید مطابق با قوانین بین المللی و ملی، از آزادی حرکت در داخل کشورشان و از ایالتی به ایالت دیگر، با توجه به ماده ۱۳ اعلامیه جهانی حقوق بشر، استفاده کنند، آن ها باید به مکان های ترانزیت و اقامت و به مکان های گردشگری و فرهنگی بدون تشریفات و یا تبعیض، دسترسی داشته باشند.
۲- گردشگران و بازدیدکنندگان باید به تمام اشکال ارتباطی داخلی یا خارجی دسترسی داشته باشند، آن ها باید از دسترسی آسان و سریع به خدمات اداری، حقوقی و بهداشت محلی بهره مند شوند. آن ها باید آزادانه با نمایندگان کنسولگری کشورهای مبدا خود، مطابق با کنوانسیون های دیپلماتیک که مورد استفاده قرار میگیرند، ارتباط برقرار کنند.
۳- گردشگران و بازدیدکنندگان باید همانند شهروندان کشور در مورد محرمانه بودن اطلاعات شخصی و اطلاعات مربوط به آنها، به ویژه زمانی که بااستفاده از روش های الکترونیکی ذخیره می شوند، از حقوق مشابهی برخوردار باشند.
۴- روندها یاداری مربوط به گذرگاه های مرزی که آیا آنها در صلاحیت کشورها و آداب و رسوم به دست می آیند باید تا حد ممکن تطبیق داده شود تا بتوانند حداکثر آزادی سفر و گسترش دسترسی را برای گردشگری بین المللی فراهم کنند، موافقت نامه های بین گروهی از کشورها برای هماهنگی و ساده سازی این روش ها باید تشویق شود، مالیات خاص و عوارض مجازات صنعت گردشگری و تضعیف رقابت آن باید به تدریج از بین برود و یا اصلاح شود.
۵- تا جایی که ممکن است و وضعیت اقتصادی کشورهایی که گردشگران از آنجا می آیند اجازه می دهد، مسافران باید به کمک های ارزهای مبادلاتی مورد نیاز برای سفر خود دسترسی داشته باشند.
گردشگری یک کاربر از میراث فرهنگی بشریت و یک همکار برای تقویت گردشگری
۱- منابع گردشگری متعلق به میراث مشترک بشر است و جوامعی که در آن سرزمین مستقر هستند دارای حقوق و تعهدات خاصی برای آنها هستند.
۲- سیاست ها و فعالیت های گردشگری باید به گونه ای اجرا شود که میراث فرهنگی و باستان شناسی و فرهنگی آن منطقه مورد احترام و مراقبت قرار گیرد و آنها را به نسل های آینده انتقال دهند و باید مراقبت های ویژه ای را برای حفاظت و ارتقا آثار تاریخی و معابد و موزه ها و همچنین سایت های باستان شناسی و تاریخی که مورد بازدید گردشگران است قرار بگیرد.همچنین باید دسترسی عموم مردم به بناهای فرهنگی که زیر نظر مالکین خصوصی است و بناهای مذهبی تشویق گردد به شرط آن که احترام به صاحبان خصوصی و بازدید از مکان های مذهبی بدون آسیب رساندن به نیازهای عبادی آنها باشد.
۳- منابع مالی بدست آمده از بازدید از سایت ها فرهنگی و آثار تاریخی بطور جزیی برای نگهداری و حفاظت و توسعه و زیبایی این میراث مورد استفاده قرار گیرد.
۴- فعالیت گردشگری باید به گونه ای برنامه ریزی شود که محصولات فرهنگی سنتی و صنایع دستی و فرهنگ عامه را بجای انحطاط و استاندارد سازی برای زنده ماندن و شکوفایی کمک کند.
این نکات در ماده ۴ عنوان شده تا به اهمیت میراث و حفظ نگهداری آن دقت بیشتری شود.
در ماده ۳ به گردشگری یک عامل توسعه پایدار پرداخته شده است.
گردشگری یک عامل توسعه پایدار
۱- تمامی ذینفعان در توسعه صنعت گردشگری باید برای دستیابی به رشد اقتصادی قوی، مداوم و پایدار به منظور رفع نیازها و آرمان های نسل کنونی و آرمان های نسل های کنونی و آینده، از محیط طبیعی حفاظت کنند.
۲- تمامی روش های توسعه جهانگردی که منجر به حفظ منابع نادر و بارزش، به ویژه آب و انرژی می شوند، و همچنین تاحدامکان موجب جلوگیری از تولید ضایعات می شوند، باید در اولویت قرار داده شده، و از سوی مقامات ملی، منطقه ای و محلی ترویج داده شوند.
۳- تناوب زمان و فضای جریان های گردشگران و بازدیدکنندگان، به ویژه به دلیل مرخصی های با حقوق و تعطیلات مدارس و حتی توزیع تعطیلات باید به منظور کاهش فشار فعالیت های گردشگری در محیط و افزایش تاثیرات آن بر روی صنعت گردشگری و اقتصاد محلی، باید مورد توجه قرار گیرد.
۴- زیرساخت های گردشگری باید طراحی شده و فعالیت های گردشگری به نوعی برنامه ریزی شوند تا میراث طبیعی متشکل از اکوسیستم ها و تنوع زیستی را حفظ کرده و از گونه های جانوری در معرض خطر نیز محافظت کنند، ذینفعان توسعه صنعت گردشگری، و به ویژه پیشه وران باید با وضع محدودیت ها یا موانعی برای فعالیت های آنها به ویژه زمانی که در نواحی حساس معنی انجام می گیرند، موافقت کنند: مناطق بیابانی، قطبی یا کوهستانی، نواحی ساحلی، جنگل های حاره ای یا تالاب ها، و نواحی که به ایجاد ذخایر طبیعی کمک می کنند یا مناطق حفاظت شده.
۵- گردشگری در طبیعت و طبیعت گردی به ویژه به منظور غنی سازی و بالا بردن جایگاه گردشگری شناخته شده اند، و به شرط اینکه به میراث و جمعیت محلی احترام قائل شده و با ظرفیت بارگذاری این مکان ها در ارتباط باشند.
نتیجه گیری:
رعایت حقوق گردشگران و ایجاد امنیت برای گردشگران و ارائه شرایط مناسب برای آنان از الزامات اولیه ای است که به مرور باید نهادینه شود و جامعه میزبان و مهمان هر دو برای تمرین آن اقدام کنند.
